مرور سه دوره جشنواره ملی مد و لباس “سی‌پال” از زبان برگزارکنندگان

سرویس مد و لباس هنرآنلاین: جشنواره ملی مد و لباس “سی‌پال” در سه سال متوالی به همت یک نهاد خصوصی با عنوان مؤسسه  هنری “چیا مد” برگزار شده و تلاش کرده است تا ضمن پرداختن به موضوعاتی مشخص همچون اصالت و فرهنگ ایرانی، جاده ابریشم و در دور سوم مد و معماری، فضایی رقابتی را به منظور توسعه کسب و کارهای خرد مد و لباس بر مبنای ظرفیت‌های فناورانه و بستر هم‌افزایی، همکاری و مشارکت فعالان مد و لباس کشور در بخش‌های گوناگون با رویکردی جوان‌گرایانه را فراهم آورد.سومین دوره این جشنواره، سوم بهمن‌ماه سال جاری به پایان رسید و همین امر بهانه‌ای بود تا ضمن دعوت از سهیلا جبری و خاتون شهبازی به عنوان مدیر و دبیران اجرایی این رویداد، علاوه بر مرور ادوار برگزاری این رویداد، اهداف و چشم‌انداز آن‌ها را در مسیر آغاز شده جویا شویم.مشروح گفت‌وگوی هنرآنلاین با این دو فعال عرصه مد و لباس را در ادامه بخوانید:

خانم جبری، لطفاً در ابتدا مروری داشته باشید بر مهم‌ترین اتفاقاتی که در جشنواره “سی‌پال” طی سه دوره برگزاری رخ داده تا در ادامه بحث به جزئیات سومین دوره این جشنواره بپردازیم.

سهیلا جبری: بحث من درباره جشنواره همیشه این است که هنرمندان هر چقدر هم برای تولید اثر هنری تلاش کنند، اما اگر جایی برای رقابت و دیده شدن آثار آن‌ها وجود نداشته باشد، عملاً تلاش‌شان مغفول می‌ماند و آن هنرمند دیگر اثر تولید نمی‌کند و جریان هنری او متوقف می‌شود. بنابراین رویدادها و خصوصاً جشنواره‌ها، شاهرگ آن هنر هستند و کل بدنه آن هنر را تغذیه می‌کنند. حالا ما داریم در حیطه مد و لباس صحبت می‌کنیم که چندین سال در آن کار خاصی انجام نداده‌ایم و به همین خاطر این نیاز بیشتر به چشم می‌آید که به این رشته بیشتر پرداخته شود. من فکر می‌کنم تولد جشنواره‌هایی مثل “سی‌پال” خصوصاً در بخش خصوصی که می‌تواند مفیدتر، کاربردی‌تر و با چارچوب‌های بازتری باشد، اتفاق خوبی خواهد بود. قطعاً به این جشنواره‌ها اقبال بیشتری هم نشان خواهند داد. “سی‌پال” از دل همین آسیب‌شناسی متولد شد و سر در آورد. من و خانم شهبازی دو سال در این زمینه تحقیق و پژوهش کردیم. ما سعی می‌کردیم با برگزارکنندگان و شرکت‌کنندگان صحبت کرده تا نقاط قوت و ضعف را گردآوری کنیم. ما به این نتیجه رسیدیم که در این حوزه هر چقدر جشنواره داشته باشیم کم است و احساس کردیم نیاز یک چنین جشنواره‌ای حس می‌شود. پس از آن تحقیقات، اولین اساسنامه جشنواره “سی‌پال” نوشته شد و ما اولین دوره جشنواره را برگزار کردیم. ما متوجه این قضیه شدیم اساساً آثاری که به ما می‌رسد حکایت از این دارد که آن‌گونه که باید و شاید تعریف درستی از مد و لباس وجود ندارد و هر چقدر این رقابت بیشتر شود در کنار بالا بردن سطح آموزش افراد، می‌تواند کمک کند تا ما به آن نقطه‌ای که می‌خواهیم برسیم. من بارها گفته‌ام که ما نمی‌توانیم این فاصله را صرفاً با کپی کردن و ادا در آوردن حذف کنیم و به دنیا برسیم. قضیه دو سو دارد. از یک سو افرادی که فعال این حیطه هستند رویدادهای دنیا را می‌بینند و اطلاع دارند که در دنیا چه اتفاقی می‌افتد ولی روی دیگر سکه این است که آن زیرساخت‌هایی که در آنجا وجود دارد در داخل وجود ندارد که ما بر همان مبنا عمل کنیم. مهم‌تر از همه این است که بهتر است جشنواره را بومی‌سازی کنیم ولی برای بومی‌سازی آن هیچ بستری وجود ندارد. بنابراین همه این ساخت و سازها در دل “سی‌پال” اتفاق افتاد. از زمانی که این جشنواره شروع شده است، ما مدام جلسه می‌گذاریم و به موارد متفاوت فکر کرده و درباره بخش‌های مختلف تحقیق و پژوهش می‌کنیم. همه این اتفاقات را در طول سال داریم. در واقع “سی‌پال” جشنواره‌ای است که تعطیلی نداشته و ندارد.