سهیلا جبری: پیراهن پوشش قدیمی ایرانی بود که به حاشیه رانده شده است

جبری ادامه داد: آن زمان رشته‌های زیادی در کرمانشاه وجود نداشت و من دوره طراحی لباس را در تهران گذراندم. سپس به پیشنهاد من این رشته به دروس سازمان فنی و حرفه‌ای اضافه شد و من هم با شرکت در آزمون مدرک فنی و حرفه‌ای را دریافت کردم. بعد از آن هر رشته‌ای را که فکر می‌کردم می‌تواند مکمل کار خیاطی و طراحی لباس باشد آموزش دیدم و این تجربه فضاهای هنری متفاوت بعدها به کار من خیلی کمک کرد.

او با اشاره به فعالیت خود در کرمانشاه گفت: در کنار اداره آموزشگاه و تدریس خیاطی و طراحی، مزونی داشتم و کار طراحی و دوخت انجام می‌دادم. در همان زمان سازمان فنی و حرفه‌ای کرمانشاه از من خواست لباس کردی را الگوسازی کنم و من این کار را انجام دادم.

جبری ادامه داد: با توجه به علاقه شخصی و دغدغه‌ای که برای نوشتن داشتم پس از مدتی کار در زمینه لباس را رها کردم و به فیلمنامه‌نویسی پرداختم. در طول 15 سال برای چندین سریال، تله فیلم و… مانند سریال هویت، تله فیلم‌های بهار شیرین و لبخند خدا فیلمنامه نوشتم و جوایزی هم از جشنواره‌های مختلف دریافت کردم. همچنین چند کار طراحی لباس را هم انجام دادم.

او با اشاره به ارتباط این دو کار گفت: طراحی لباس کمک زیادی در فیلمنامه نویسی به من کرد. زمانی که فیلمنامه می‌نویسم می‌دانم شخصیت‌ها چه لباسی می‌پوشند و چرا. با توجه به اینکه لباس معرف شخصیت هر آدمی است این کار به شخصیت‌پردازی آنها خیلی کمک می‌کند. البته این وظیفه طراح لباس است ولی فیلمنامه‌نویس با توصیف لباس بخشی از جامعه شناسی و روانشناسی شخصیت را بازنمایی می کند.

جبری ادامه داد: متاسفانه الان اتفاقی که در طراحی لباس فیلم و سریال می‌افتد متفاوت از آن چیزی است که باید باشد. در تلویزیون معمولا بازیگران لباس‌های خود را می‌پوشند و به نظر من این کار اصلا درست نیست. در سینما به این موضوع جدی‌تر پرداخته می‌شود و فکر می‌کنم در تلویزیون هم باید حداقل برای شخصیت‌های اصلی لباس طراحی شود.

او در مورد بازگشت دوباره خود به طراحی لباس گفت: دغدغه طراحی لباس همیشه با من بود و پس از چند سال احساس کردم اتفاقات خوبی در زمینه مد در حال رخ دادن است. بنابراین تصمیم گرفتم دوباره به این حوزه برگردم و چند سالی به گردآوری لباس‌های متفاوت مشغول بودم. بعضی از آنها را خودم دوختم و بعضی از آنها را خریداری کردم تا مجموعه‌ای شامل 150 دست لباس شکل گرفت. به عقیده من در 35 سال گذشته روند پوشش خانم‌ها متحول شده و مانتو باعث شد پوشش قدیمی ما که پیراهن بود به حاشیه رانده شود، در حالی که همه اقوام ما پیراهن دارند و لباس اصلی آنها است.

جبری ادامه داد: پیراهن قابلیت‌هایی دارد که خود را به مد روز نزدیک کند و حتی خود تولید مد کند. بیشتر لباس‌هایی که برای مجموعه خود جمع‌آوری کردم پیراهن است و در میان آنها نمونه‌هایی مثل پیراهن کمرچین کردی وجود دارد که از آن با اندکی دخل و تصرف به عنوان الگوی لباس اجتماع استفاده کردم. با جمع‌آوری این مجموعه که نمونه خوبی از تحول لباس خانم‌ها در بعد از انقلاب است بر استفاده از پیراهن و وارد کردن آن به اجتماع تاکید دارم.

او با بیان اینکه اولین مجموعه از دور جدید فعالیت خود را بر اساس لباس قوم کرد طراحی کرده است ادامه داد: قصد دارم مجموعه لباس پاییزه خود را با تاکید بر جایگاه پیراهن در لباس اجتماع نمایش دهم ، این مجموعه هم اکنون با همکاری خانم حمیده همتی به‌عنوان مجری و مشاور دوخت در حال شکل گیری است و برای این کار به نکات مختلف مانند مطابقت سایز لباس با مدل، موسیقی هماهنگ با لباس‌ها و… توجه خواهم کرد. برای من بسیار آزار دهنده است که در چند شوی لباس دیدم لباس را با سنجاق به تن مدل اندازه کرده بودند، بنابراین از ابتدا لباس‌ها را بر اساس سایز مدل‌هایم می‌دوزم.

جبری در مورد شرایط فعلی طراحی لباس گفت: نکته مهمی وجود دارد که مرا به عنوان طراح لباس نگران می‌کند. در سال‌های اخیر اتفاقات خوبی افتاده و باید از آقای قبادی و بنیاد ملی مد و لباس تشکرکنم، اما شرایط در حال تبدیل شدن به یک تیغ دولبه است. همزمان افرادغیرمتخصص هم پا به این عرصه گذاشته‌اند و این امر می‌تواند برای مد و لباس خطرناک و آسیب ساز باشد. پاشنه آشیل این حیطه ورود افراد غیر متخصص، اعمال نظر و عملکرد ضعیف‌شان است که تبدیل به بدعت‌گذاری شده. مد یک صنعت است و در دنیا قوانین علمی خودش را دارد، باید اصول را بیاموزیم و بعد با فرهنگ ایرانی اسلامی کشورمان آن را سازگار کنیم.

او با بیان اینکه چنین شرایطی طراحان را از آنچه می‌خواهند دور می‌کند افزود: همان‌طور که سینما یک صنعت وارداتی است مد و لباس هم متعلق به ما نیست و وارداتی است. ما در تکنولوژی نمی‌توانیم با کشورهای خارجی رقابت کنیم ولی با استفاده از فرهنگ ایرانی می‌توانیم آثار ویژه خود را به وجود آوریم. البته من با استفاده خام از نقوش و المان‌های سنتی مخالفم و فکر می‌کنم باید از آنها ایده بگیریم تا بتوانیم مد بسازیم.