فرا روایت در مد/چیا جبری

مد و فشن در روند پیدایش و بلوغ خود ، تبدیل به فراروایتی اجتماعی شده که گستره آن تا انتهای مرزهای مدرنیسم کشیده شده .گرچه کلان روایت ( فرا روایت ) تشکیل شده ازخرده روایت های فراوان اما انتخاب ، ارزش و تفسیر این خرده روایت ها در خدمت فرا رویتی مسلط و جهان شمول امری ست تردید برانگیزکه نشان از افول قدرت متقاعد کنندگی کلان روایت هاست به همین جهت درپسامدرن خرده روایت اهمیت ویژه پیدا می کند . اعتبار خرده روایت های محلی و بومی بر تاریخ و جغرافیا و طبیعتا فرهنگ و رسوم است .مد نیازمند آن است در راستا بقای خود برای جلوگیری از کاهش تنوع و خلاقیت و پذیرش وسعت آفرینندگی و تنوع سبک زندگی اجتماعی  در اهمیت تاثیر خرده روایت ها بازنگری کند .

ارزش خرده روایت چیزی فراتر از اجزا آن است فرض کنید هر پدیده ای را ظرفی تصور کنیم که از تکه های متفاوت پر شده فاصله بین اجزا بسته به شکل و فرم اجزا و نحوه قرار گیری آنها در کنار یکدیگر فضایی را ایجاد می کند فرض کنید بخواهیم  شکل نهایی این فضا را که توسط مایعی پر شده استخراج کنیم نتیجه شکل پیچیده و درهم تنیده ی غیر متقارنی ست که جان اثر تولید شده است و در هر اثری این جان شکل و تعریفی متفاوت و نو دارد .دنیای پسامدرن عصریست برای نمود خرده روایت در مد و فشن و عقب نشینی کلان روایت زن ، زیبایی در قامت برندی نامی می تواند صدای زنگ خطر اصرار بر امپراطوری فراروایت های مد و فشن باشد.گفتمان غالب مد یعنی فرهنگ تصویراز اوج کمال و زیبایی برساخته الگوی جمعی  به سمت تصاویر واقعی فردی کوچ خواهد کرد و اهمیت و هویت قائل شدن برای فرهنگ ها دیگر و خرده فرهنگ ها با توجه به تفاوتها و تمایزات فرصت بیشتری برای نمود دیداری خواهند یافت .طبیعتا در بیان خرده روایت ها شناخت فراروایت و کارکرد آن ، لزوم و تاثیر آن درجامعه ، ارزش ومعنای نهفته در آن امری بدیهی است .خرده روایت در پی نفی یا سیطره بر فراروایت نیست بلکه درپی بیان گوناگونی و توصیف معنایی تجربه های متفاوت زیسته انسانهاست .فرهنگ های بومی سرشار از خرده روایت هاست خصوصا که فرهنگ پوشش اعم از عناصر آن مانند تن پوش و سرپوش و پاپوش و زیور و آداب و رسوم آن ،دارای معانی فراتر ازشکل فیزیکال است ،معنایی که ریشه در هویت و تجارب ناب واقعی اکنون است .